FUR COAT & STRIPED LEGGINGS

Witajcie kochani! Co co się teraz dzieje w świecie blogosfery mnie przeraża i czasami nie rozumiem idei całego tego blogowania. Często też wstydzę się tego, że jestem blogerką i najchętniej schowałabym głowę w piasek i nie wychylała jej do momentu, aż tej cały cyrk się skończy. Nie od dziś wiadomo, że blogowanie to łączenie pasji z pożytecznym i nie ma co ukrywać, że wiele blogerek czerpie z tego korzyść pod postacią darmowych ciuchów, butów i dodatków. Przyznam, że miłe jest to, że poprzez pasję można cieszyć się ciuchami, które chciało się kupić od dawna, ale jaki jest sens zakładania bloga tylko po to? Jak dla mnie żaden. Czytając ostatnio post Kasi z IN BLUE JEANS o tym jak to ostatnio się tych blogerek namnożyło, czułam jakby mi to wszystko z ust wyjęła. I w sumie miała rację opisując tam cały proces tego całego cyrku. Zakładając bloga nie myślałam o nawiązywaniu współpracy i nadal traktują blog jako źródło rozrywki (nie, nie jako źródło zysku i zarobku). Prowadzę go dla przyjemności, jest mi z nim dobrze. Inni lubią sklejać modele samolotów, a ja lubię blogować. Wcześniej prowadziłam blog fotograficzny, potem zaczęłam prowadzić modowy i czuję się z tym doskonale, jak ryba w wodzie. Podziwiam blogerki dojrzałe, mądre i inteligentne, które pomimo niesamowitego wyczucia stylu nie chowają po kątach banerów, nie wstydzą się napisać "torebkę DOSTAŁAM od sklepu...", tak... takie blogi lubię. Wchodząc na niektóre blogi czasem zastanawiam się czy to na pewno blog modowy? Czy na pewno dobrze trafiłam? Bo przecież na "owym" blogu przeważa ilość banerów niż stylizacji... 

Następnym zjawiskiem, które ostatnio poznałam jej oczywiście nabijanie sobie wyświetleń, statystyk w dość wymuszony i męczący sposób. Ja rozumiem, że niektóre mają potrzebę pisania dwóch postów dziennie, bo to lubią i kochają- posty ciekawe i rzeczowe. Wytłumaczcie mi jednak jaki cel ma umieszczanie 5-6 postów dziennie, bądź co godzinę, bo z taką sytuacją się spotkałam. Zaobserwowałam dziewczynę, blog zapowiadał się ciekawie, ale... gdy co chwile pojawiała się jako pierwsza na mojej liście czytelniczej i pisała o wszystkim... o wszystkim i o niczym, uznałam, że dość! Post na temat "kupiłam sobie szampon, w następnym poście zrobię wam recenzje" + 10 zdjęć owego szamponu z każdej perspektywy, a następny "kupiłam sobie nowe słuchawki co o nich sądzicie?" mnie przerosło. Lubię blogi lifestylowe i modowe, ale ze smakiem i wyczuciem. Lubię czekać na post, oglądać stare posty, które mnie inspirują, ale aktualizacje bloga co godzinę, na temat tak na prawdę niczego... nie, dziękuję.

Koniec tego żalenia się, teraz trochę na temat mojej "stylówy". Futro, szukałam go od dawna, bardzo intensywnie. Szczególnie w SH, gdyż ceny w sklepach były zbyt za wysokie i to za futro sztucznym. Kocham zwierzaki, wszystkie bez wyjątku i nie było mowy o futrze naturalnym. Zawsze, gdy wybierałam się na poszukiwania wracałam zawiedziona, gdyż owszem, były futra, ale... w rozmiar L-XXL. W takim wyglądałabym jak miś polarny, bądź jakiś inny zwierzak występujący w tamtych rejonach. Swoje znalazłam przypadkowo podczas wyprzedaży w SH, gdy szukałam futrzanej kamizelki, która już jest niemodna jak podają portale modowe. I tak w ręce moje i Babci (pozdrawiam ją serdecznie z tego miejsca, bo dzisiaj jej święto!) wpadło to (sztuczne!) futro. W rozmiar 38, ciepłe, miłe i w stanie idealnym. Wyglądam w nim trochę jak miś, pogrubia mnie, poszerza, ale w takiej odzieży wierzchniej nie ma mowy bym zmarzła. Legginsy dostałam w prezencie, odziedziczyłam je po blogerce MONCHANVRE. Niby mają optycznie wydłużać nogi, ale mi się kojarzą z istnymi pasiakami z starych filmów, w których to więźniowie mieli właśnie takie oto wdzianka. Mam nadzieję, że przypadnie wam takie połączenie do gustu. Całusy!

ALLEGRO leggings | NO NAME shoes and bag | SH fur coat | STAFFBYMAFF ombre blouse